| 1 | Quapropter numquam debemus eos qui hoc affectant, in his virtutibus admirari, sed potius intueri, utrum vitiorum omnium expulsione et morum emendatione perfecti sint. Quod utique non pro alterius fide, aut diversitate causarum, sed pro uniuscuiusque studio, Dei gratia dispensante conceditur. [Illa scilicet, de qua in superiore collatione, quae in expellendis vitiis et virtutibus acquirendis occupatur, ut ibi dictum est.] Haec namque actualis scientia, quae alio vocabulo charitas ab Apostolo nuncupatur [II Cor. |
| 2 | Nam cum dinumerasset universa charismatum genera, atque dixisset: Alii datur per Spiritum sermo sapientiae, alii sermo scientiae, alii fides, alii gratia sanitatum, alii operatio virtutum [I Cor. |
| 3 | Nec immerito: omnia enim illa evacuanda ac destruenda sunt: charitas vero perpetuo permansura. [Sancti viri miracula, quae hic dicuntur opera signorum, nequaquam affectant, sed maxime refugiunt, nisi necessitate aut charitate compulsi: idque duplici ratione: 1o ob periculum ostentationis et inanis gloriae, 2o ob periculum tentationis Dei, quorum utrumque docuit Christus suo exemplo vitandum. Primum, cum miracula a se facta, vetuit aliquoties publicari: cum discipulos gestientes et gloriantes, quod etiam daemonia subiicerentur ipsis, statim repressit dicens: Videbam Satanam, sicut fulgur de coelo cadentem, nempe ob superbiam; et addidit: In hoc nolite gaudere, quia spiritus subiiciuntur vobis: gaudete autem quod nomina vestra scripta sunt in coelis (Luc. X). Similiter quum Scribae et Pharisaei dicerent: Magister, volumus a te signum videre, respondit: Generatio mala et adultera signum quaerit; et signum non dabitur ei, etc. (Matth. XII et XVI). Et cum iussu Pilati ductus esset ad regem Herodem cupientem videre aliquod signum ab eo fieri, nihil illi, multa licet interroganti, respondit (Luc. XXIII). Quod ideo procul dubio fecisse credendus est, quod ex mera curiositate aut vanitate signa illa ab iis peterentur. Posterius vero, quando docuit hoc esse tentare Deum, miraculum sine necessitate aut iusta ratione velle facere. De quo D. Augustinus tractatu 2 in Epist. Ioannis: A Satana, inquit, tentatus est Christus de miraculo, quando ei dixit: Mitte te deorsum: quia scriptum est: Angelis suis mandavit de te ut suscipiant te, nequando offendas ad lapidem pedem tuum. Ille restitit tentatori. Si enim faceret miraculum, non videretur, nisi aut cessisse, aut curiositate fecisse. Fecit enim quando voluit tamquam Deus, sed tamquam infirmos curans: nam si tunc faceret, quasi tantummodo miraculum facere velle putaretur. Sed ne id homines sentirent, attende quid respondit; et quando tibi talis tentatio evenerit, dic illud et tu: Redi post me, Satanas: scriptum est enim: Non tentabis Dominum Deum tuum, id est, si hoc fecero, tentabo Deum. Hoc dixit, quod te voluit dicere, quando tibi hoc suggerit inimicus: Qualis homo es? qualis Christianus? modo vel unum miraculum fecisti? aut orationibus tuis mortui surrexerunt, aut febricitantes sanasti? Si vere esses alicuius meriti, faceres aliquod miraculum. Responde, et dic: Scriptum est: Non tentabis Dominum Deum tuum: non ergo tentabo Deum quasi tunc pertineam ad Deum, si fecero miraculum; et non pertineam, si non fecero. Ita Augustinus. Porro Christi exemplo edocti SS. Patres quanta cum difficultate et circumspectione ad facienda miracula accesserint, et post facta quam humiliter se gesserint, docent exempla SS. Antonii apud Athanasium, Hilarionis apud D. Hieronymum, Macarii et aliorum apud Palladium, Benedicti apud Gregorium. De Hillarione ita scribit S. Hieronymus: Sexagesimo tertio vitae suae anno cernens grande monasterium et multitudinem fratrum secum habitantium, turbasque eorum qui diversis languoribus et immundis spiritibus occupatos ad se deducebant, ita ut omni genere hominum solitudo per circuitum repleretur; flebat quotidie, et incredibili desiderio conversationis antiquae recordabatur. Interrogatus a fratribus quid haberet, cur se conficeret, ait: Rursum ad saeculum redii, et recepi mercedem meam in vita mea. En homines Palaestinae et vicinae provinciae existimant me alicuius esse momenti. D. Augustinus cupiditatem miraculorum aut signorum, quae subinde viris perfectis molestiam exhibet, in seipso coercuisse se dicit his verbis; A te, Domine Deus meus, cui humilem famulatum ac simplicem debeo, quantis mecum suggestionum machinationibus agit inimicus, ut signum aliquod petant! Sed obsecro te per regem nostrum et patriam Hierusalem, simplicem, castam, ut quamadmodum longe est a me ista consensio, ita sit semper longe atque longius (Lib. X Confess. cap. 35). De sanctiss. legislatore nostro Benedicto D. Gregorius: Cum rusticus filio orbatus clamaret: Redde filium meum, redde filium meum, et fratres instarent, ut eius petitioni acquiesceret, mox Dei famulus valde contristatus est, dicens: Recedite, fratres, recedite: haec nostra non sunt; sed sanctorum apostolorum: quid nobis onera vultis imponere, quae non possumus portare? At ille quem nimius cogebat dolor, in sua petitione persistens, iuransque quod non recederet, nisi eius filium resuscitaret, obtinuit tandem quod optabat (Lib. II Dial. cap. 32). Habes alia duo exempla Pimenii et Bessarionis anachoretarum in Vitis Patrum. Sed si pateris, lector, audisse iuvabit et aliud non minus iucundum quam serium, et ad monasticam spectans disciplinam, de duobus pueris ab abbate correptis et castigatis, quod ex miraculo per eorum simplicitatem et innocentiam facto cuiusdam vanae gloriae specimen dedissent, Sulpitio Severo rem ita enarrante: Cuidam solitario, qui nuper ad eremum secesserat, neque amplius ab hoc monasterio quam sex millibus tabernaculum sibi constituerat, panem abbas per duos pueros miserat; quorum maior habebat aetatis annos quindecim: minor duodecennis erat. His ergo inde redeuntibus aspis mirae magnitudinis venit obviam: cuius occursu nihil perterritis, ut ante pedes eorum venit quasi incantata carminibus, caerulea colla deposuit, minor ex pueris, manu eam apprehensam, ac pallio involutam ferre coepit: deinde monasterium quasi victor ingressus, in occursum fratrum captivam bestiam, resoluto pallio, non sine iactantiae tumore deposuit. Sed cum infantium fidem atque virtutem caeteri praedicarent, abbas ille altiori consilio, ne infirmior aetas insolesceret, utrumque virgis compescuit, multum obiurgatos, cur ipsi, quod per eos operatus fuerat Dominus, prodidissent: opus illud non suae fidei, sed divinae fuisse virtutis: discerent potius Deo in humilitate servire, non in signis et virtutibus gloriari: quia melior esset infirmitatis conscientia, virtutum vanitate. Haec ipse (Dial. I cap. 9).] Ideoque a Patribus nostris opera ista signorum nequaquam vidimus affectata; quinimmo cum ea Spiritus sancti gratia possiderent, numquam exercere voluerunt, nisi forte extrema illos et inevitabilis necessitas coarctasset. |